13. ,,Trust again'' - Mona Kasten

Znacie to uczucie, kiedy bierzecie książkę do ręki, czytacie pierwsze pięćdziesiąt stron i zakochujecie się bez pamięci? W stylu, w bohaterach, w ich historii… Zapraszam na recenzję książki “Trust again” autorstwa Mony Kasten - powieści z 2018 roku wydanej przez wydawnictwo Jaguar. Jest to druga część książki “Begin again”.

Książka opowiada o dwudziestoletniej Dawn, która po ciężkich przeżyciach - jak to zwykle bywa - wyjeżdża na uczelnię do innego miasta. Poznaje tam Spencera, który jest

poważnym zagrożeniem dla murów, które wokół siebie zbudowała. Dawn ma w swoim życiu wiele demonów i z tego powodu odtrąca Spencera, ale czy Spencer da radę tak łatwo się odepchnąć?

Po przeczytaniu “Begin again” byłam zachwycona. Książka okazała się ciekawa, dobrze napisana i naprawdę fajnie się ją czytało. Allie i Kaden to świetnie napisani bohaterowie,
chociaż w “swojej” książce byli odrobinę utarci i schematyczni. Wiecie, taki badboy i dziewczyna z przeszłością. Było. A jak podobało mi się “Trust again”?
Na początku bardzo wkurzyło mnie to, że jak zwykle drugi tom jest historią przyjaciół
głównych bohaterów. Co za banał! Przecież to już było - na przykład w “Slow burn. Kropla
drąży skałę” K. Bromberg i zdradzę wam, że tam nie wyszło.Rzadko wychodzi, dlatego już
od początku podchodziłam do TA jak do jeża. Kilkanaście pierwszych stron mnie nie
wciągnęło, a później dostałam tak światną próbkę humoru Mony Kasten, że nie mogłam się
nie zakochać!
Książka napisana jest świetnie. Właściwie przeczytanie jej zajęło mi kilka godzin, bo kiedy
zaczęłam to nie mogłam skończyć. Styl jest dopracowany i szanuję autorkę za to, że nie
próbowała wciskać na siłę określeń młodzieżowych do rozmów bohaterów. Po polecajce
Anny Todd na okładce już przy pierwszej części miałam obawę, że książka będzie
prowadzona w takim opowiadaniowym stylu, ale nie nic z tego. Odnoszę wrażenie, że
właśnie pod względem fabuły TA jest lepsze niż BA - jest bardziej dojrzała, mniej
schematyczna no i bohaterowie koniec końców okazali się o wiele ciekawsi niż
podejrzewałam.
Dawn jest jedną z bohaterek literackich, które najbardziej polubiłam. Właściwie i przez to,
czym się zajmuje i co przeżyła mogłam się z nią bardzo łatwo utożsamić. Jest świetnie
napisana przede wszystkim dlatego, że nie jest sztuczna - ma ogrom cech, których można
jej zazdrościć, ale jednocześnie jest taką osobą, którą możemy spotkać w swoim życiu.
Zresztą każdy bohater w tej książce taki jest - ludzki. Bardzo podoba mi się to, że
bohaterowie w książkach Mony Kasten są na tyle dopracowani, że mają własne charaktery.
Kaden jest marudny i taki pozostaje. Nie ma żadnej magicznej odmiany po tym, jak
zakochuje się w Allie i nie ma żadnych pompatycznych aktów, w których zmienia się w ten
sposób którekolwiek z nich. Och. I pokochałam Nolana!
Zanim wspomnę o tym jednak, co w książce ujęło mnie najbardziej to chciałabym
wspomnieć kilka rzeczy o samej fabule i tempie książki. Nie ma w niej zawrotnej akcji, a
fabuła i wydarzenia nie gnają jak jakieś Pendolino. Bardzo lubię to wyważenie pomiędzy
dramatami, akcją, biegiem i tymi spokojniejszymi rodziałami. Jeśli zaś chodzi o wydarzenia
w książce to akcja jest genialnie poprowadzona - ciekawa, płynna.
No, ale co tygryski lubią najbardziej? Jezu, jak fantastycznie została ukazana w tych
książkach przyjaźń pomiędzy dziewczynami! To, jak Allie zachowuje się dla Dawn, to jak
dojrzale ukazana jest ich relacja i to, jak obie mogą na sobie zawsze polegać. Wspaniale
napisana znajomość jest nawet lepsza niż czytanie o Spawnie!
Tak na koniec - jeśli jeszcze nie zauważyliście to książkę bardzo polecam. A nawet
bardziej niż bardzo. Książka w sam raz do przeczytania na wakacje i mam nadzieję, że
będziecie równie zachwyceni jak ja.