25. "Tryjon" - Melissa Darwood

Dawno, dawno temu. Za górami, za lasami, była sobie (nie)mała dziewczynka, która marzyła o książce. Dletego kupiła ją od (nie)złej autorki i zapomniała o tym na  śmierć. Pół roku później dziewczynka wybudzona z książkowej amnezji znalazła książkę na półce i zaczęła czytać! Ach, cóż to była za przygoda! Niestety, Uciekający Czas sprawił, że dziewczynka przeczytała książkę bardzo szybko i jej przygoda musiała się skończyć. 

Autor: na pewno nie Andersen ani bracia Grimm

Tytuł: "Jak z 300 stron zrobić 3 godziny"

Przyznajcie, jesteście zaintrygowani! O to mi przecież chodziło :D Zapraszam was na wrażenia czytelnicze z zaświatów, których panią jest Melissa Darwood.

"Tryjon" to miejsce, do którego trafiają źli ludzie. Okazuje się, że nie ma diabła, nie ma kotłów, wcale nie jest gorąco i nikt nie ma rogów. Mila to dość niezwykła bohaterka, która trafia do Trjonu po tym, jak popełniła pewne zbrodnie. Chwila... popełniła? A może jednak nie?

Jeszcze raz.

 "Tryjon" to miejsce, do którego trafiają źli ludzie. Okazuje się, że nie ma diabła, nie ma kotłów, wcale nie jest gorąco i nikt nie ma rogów. Mila to dość niezwykła bohaterka, która trafia do Tryjonu, ale nie wie dlaczego. Spotyka tam chłopaka, którego zadaniem jest zmusić ją do tego, żeby przyznała się i żałowała za zbrodnie, których nie popełniła.

Na pewno?

Jakie zbrodnie popełniła Mila? 

Czy dziewczyna w ogóle ma coś na sumieniu?

Dlaczego nie pamięta większości swojego życia?

A skoro nie pamięta... Czy to może zaczyć, że jest winna?

Gdzie była?

Co robiła?

Kim była?

Kim jest?

***

Nie opowiem  wam nic o fabule "Tryjonu". I nie czytajcie recenzji, które ją opowiadają. W zupełności wystarczy wam opis z tyłu okładki. A właściwie wiecie co? Opisu też nie czytajcie. 

***

Ta książka to jedna z najbardziej zaskakujących, najbardziej złożonych, najdziwniejszych książek jakie ostatnio przeczytałam. Fabuła opiera się na tym, że umieramy, a śmierć jest tym, co rozlicza nas z doczesnego życia.

 Nie wierzyliście w piekło, niebo i czyścieć? Zacznijcie. 

Ta recenzja zapewne wielu z was wyda się pusta, nietreściwa, niepełna. Chociaż moim zdaniem dostajecie w niej wszystko, co musicie. 

Zaufacie mi? Chcę dla was dobrze.

 ***

Styl Melissy Darwood to jeden z tych, które są w porządku. Nie będę słodzić, czarować, przypochlebiać się - koniec końców Melissa zdaje się doceniać szczerość, prawda?

 Otóż - jak już wspominałam, styl jest okej. Jeśli miałabym porównać to myślę, że umieściłabym go na poziomie Mii Sheridan. Podobny poziom zaangażowania mnie w fabułę, podobna przyjemność z czytania. Poziom konstruowania zdań też na podobnym poziomie. 

Dawno temu - naprawdę, naprawdę dawno - sięgnęłam po "Laristę". Piszę o tym, bo jako dzieciak nie doceniłam czegoś co Melissa ma w sobie i ma tego takie ilości, że ja osobiście się trochę boję.

Co takiego ma w sobie Melissa Darwood?

***

Każdy może napisać książkę. Taka jest prawda. Wystarczy kilka faktów z życia codziennego przepleść z odrobiną wymyślonej fabuły i gotowe. Jest.

Nie ma wielu osób, które potrafią napisać dobrą książkę fantastyczną. Trzeba wymyślić gdzie te elementy nadprzyrodzone mają się pojawić. Trzeba zrobić reaserch, żeby wampiry nie błyszczały (oh, wait...) i żeby duchy nie były rozemocjonowanymi chłopaczkami emo, co to chcą umrzeć drugi raz, bo za pierwszym im z deka nie poszło.

Jest tylko kilka osób, które zbudowały w swojej głowie (i przelały na papier, bo w myślach nie czytam) potęgę. Świat, który istnieje i ma podstawy. Taki, który mógłby istnieć, bo ma sens i ma zasady, które nie są wyjęte z... nosa. Martin, Tolkien... Darwood? Tak, dobrze czytacie. Co prawda na mniejszą skalę i ze zdecydowanie mniejszym rozmachem (no bo Martin... tego choćbyś chciał to nie przebijesz, przez ten mur z trupów, który zbudował), ale tak, Melissa stworzyła genialny świat, który ma podstawy do tego, żeby istnieć.

***

 Co ma Melissa Darwood?

 Wyobraźnię.

Po tym, jak ukazała nam zaświaty widzę jak w jej głowie kręcą się trybiki i tworzą, tworzą, tworzą. 

Widzę jak tworzy światy, morza, lądy, słońca, półsłońca.

Widzę jak je niszczy i stawia na ich miejscu coś innego.

W jej książkach widzę coś, co pozwala mi myśleć o tym, jak toczy się świat.

O tym, że na końcu nic nie jest oczywiste.

Że 5 to 1 i 1 to 5.

Że to, co wydaje się złe na początku, koniec końców okazuje się tym co ratuje nam tyłek.

W jej twórczości widzę pragnienie zaskakiwania na każdym kroku - czytelnika, samej siebie, nawet swoich bohaterów. 

W Melissie Darwood widzę bardzo dobrą pisarkę. która ma świadomość tego, że czytelnika należy popychać, kazać mu myśleć, podejmować decyzje. 

Widzę w niej pasję. 

Miłość do bohaterów, których urodziła. 

***

 Poza tym dostałam autograf. 

***

Ufacie mi jeszcze?

Czytajcie.