2. ,,Światło, które utraciliśmy'' ~ Jill Santopolo

Każdego dnia biegniemy przed siebie. Jesteśmy zajęci wykonywaniem swoich obowiązków spełnianiem marzeń i realizacją własnych celów.

Czy tylko tragedia pozwala nam zatrzymać się w miejscu?

Główna bohaterką tej książki jest Lucy, będąca także narratorem powieści. Opowiada ona w sposób niezwykły o swojej pierwszej, prawdziwej i niejednokrotnie łamiącej serce miłości, która zapoczątkowała podczas ogromnej tragedii. Ich losy nie były łatwe, wręcz przeciwnie, ambicja, którą posiadali utrudniała rozwój ich uczuć... Stawiała ich w miejscach, w których nie mogli być razem, sytuacjach, które były trudne do rozwiązania i znajomościach, dzięki którym powinni zapomnieć o sobie. Ale oni nigdy nie zapomnieli. Nigdy nie zgasili płomienia ich miłości.


"Nasza miłość pokonała czas, przestrzeń i logikę. Mam nadzieję, że kiedyś też zaznasz takiego szczęścia i pochłonie Cię wszechpotężne uczucie, przez które postradasz zmysły. Jeśli napotkasz na drodze taką miłość, oddaj się jej, podsycaj ją. Kiedy jej ulegniesz narazisz swoje serce na blizny i rozterki. Ale jednocześnie sprawi ona, że poczujesz się nieskończony i niezwyciężony."

Jill Santopolo na prawdę stworzyła coś...innego. Napisała tą książkę w sposób, z jakim w literaturze nie miałam możliwości się spotkać. Przyznam, że czytanie tej książki szło mi bardzo mozolnie. Podczas, gdy zazwyczaj książkę czytam 1-2 dni, ona zajęła mi tydzień. Na początku mnie ogromnie zniechęcał sposób w jaki jest ona napisana, główna bohaterka działała mi na nerwy, a postępowanie głównego bohatera w niejednym momencie wołało o pomstę do nieba.


''Patrzymy na świat przez pryzmat naszych pragnień, żalów, nadziei i lęków.''



Gdy skończyłam tą książkę, zrozumiałam, że niesie ona bogate przesłanie, demonstruje nam ogrom ludzkich uczuć, jakimi człowiek potrafi obdarzyć drugą osobę. Już po przeczytaniu mogę z cała pewnością powiedzieć, że nie żałuję sięgnięcia po tę pozycję, lecz według mnie nie była to powieść ''wysokich lotów'' :))